Τα σπήλαια του Διρού

Το σπήλαιο του Διρού (Βλυχάδας), στα δυτικά παράλια της Μάνης, είναι έναν από τα σπουδαιότερα του είδους του στον κόσμο. Απολαύστε την 1500 μ. λιμναία και χερσαία διαδρομή θαυμάζοντας τον απίστευτα όμορφο σταλακτιτικό και σταλαγμιτικό διάκοσμο.

Photos

+ 4

Ο ήχος του νερού που στάζει αδιάκοπα, παντού. Η εναλλαγή σκοταδιού και φωτός. Το χτύπημα του ξύλινου κουπιού στα βράχια κάτω από το νερό -στα οποία προς στιγμή νομίζεις πως θα ακουμπήσει η καρίνα της βάρκα όπου επιβαίνεις. Η φωνή του βαρκάρη που αντηχεί στον χώρο καθώς απαντάει στις ερωτήσεις σου. 

Επιφωνήματα σε διάφορες γλώσσες. Μετά σιωπή. Θαυμασμός. Δέος. 

Μπροστά από τα μάτια σου περνούν διαδοχικά ο «Μανδύας του Ποσειδώνα», η «Μεγάλη Θημωνιά», ο «Πέτρινος Κρίνος», τα «Ροζ Διαμερίσματα», οι «Νυφικές Κλίνες των Νεράιδων», η «Θάλασσα των Ναυαγίων», η «Σοκολατένια Σάλα».

Βρίσκεσαι στα έγκατα της γης, στο σπήλαιο της Βλυχάδας (Γλυφάδας), αυτό που αποκαλείται Σπήλαιο του Διρού. Αντικρίζεις έναν μοναδικό θησαυρό, κρυμμένο από τα ανθρώπινα μάτια. Το υπερθέαμα που δημιουργούν οι σταλακτίτες και σταλαγμίτες θα το απολαύσεις όσο κρατάει η τουριστική διαδρομή των 1500 μέτρων (25’) κυρίως λιμναία και στο τέλος χερσαία. Μέχρι σήμερα έχουν χαρτογραφεί 14.700 μέτρα διαδρομών. Το μεγαλύτερο τμήμα του σπηλαίου βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού που φθάνει σε μέγιστο βάθος τα 80 μ. 

Το διάσημο σπήλαιο του Διρού βρίσκεται στον ομώνυμο όρμο των δυτικών παραλίων της Μάνης και θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα του είδους του στον κόσμο. Τα χερσαία και λιμναία τμήματά του έχουν δαιδαλώδη μορφή. Το νερό που εισχωρεί στις ρωγμές του ασβεστολιθικού πετρώματος και το διαλύει σιγά σιγά, χρειάστηκε χιλιάδες χρόνια για να δημιουργήσει τον διάκοσμο που θαυμάζουμε σήμερα.  

Το σπήλαιο πήρε το όνομά του από το υφάλμυρο νερό που εκβάλλει στη θάλασσα από τη φυσική είσοδό του: αυτή βρίσκεται στην ακτογραμμή, περίπου 50 μ. δυτικά από τη σημερινή τεχνητή είσοδο που διανοίχθηκε το 1961 όταν αξιοποιήθηκε τουριστικά. 

Κάτοικοι της περιοχής ήταν αυτοί που ανακάλυψαν τις πρώτες αίθουσες του σπηλαίου το 1923 μπαίνοντας από τη φυσική του είσοδο για να βρουν πόσιμο νερό. Η συστηματική εξερεύνηση ξεκίνησε στο 1949, από το διάσημο ζεύγος των σπηλαιολόγων Ιωάννη και Άννας Πετροχείλου της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας. 

Οι πληροφορίες που έχουν συγκεντρώσει οι ειδικοί στη διάρκεια ετών εξερεύνησης είναι εντυπωσιακές: Μέσα στο σπήλαιο ανακαλύφθηκαν απολιθωμένα οστά πάνθηρα, ύαινας, λιονταριού, ελαφιού, κουναβιού και το μεγαλύτερο κοίτασμα οστών ιπποπόταμων στην Ευρώπη! Κοντά στη φυσική του είσοδο έχει βρεθεί προϊστορική κεραμική που δείχνει ότι υπήρξε ανθρώπινη παρουσία.

Η αξιοποίησή του σπηλαίου της Βλυχάδας άρχισε το 1958 και άνοιξε για πρώτη φορά στο κοινό το 1967.  

ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΤΡΥΠΑΣ
Μόλις 220 μέτρα από το σπήλαιο του Διρού βρίσκεται αυτό της Αλεπότρυπας με τους φημισμένους σταλακτίτες, που αποκαλύφθηκε πως ήταν κατοικία ανθρώπων της Νεολιθικής Εποχής. Παρόλο που -μέχρι νεοτέρας- δεν είναι επισκέψιμο, αξίζει να μάθετε την ιστορία του.

Στους αχανείς χώρους του, λοιπόν, κατοικούσαν άνθρωποι από τα μέσα της 6ης χιλιετίας π.Χ. έως το 3200 π.Χ., κάτι που αποδείχθηκε από τα ευρήματα που ήταν -μεταξύ άλλων- ανθρώπινοι σκελετοί και κρανία, μαζί με σκελετούς ζώων. 

Ο αρχαιολόγος Γιώργος Παπαθανασόπουλος που έκανε ανασκαφική έρευνα στο σπήλαιο από το 1970, στο βιβλίο του «Νεολιθικός Διρός, Σπήλαιο Αλεπότρυπα» (εκδόσεις Μέλισσα) δίνει αναλυτικές πληροφορίες για τη συναρπαστική ιστορία του. 

Όπως γράφει, γύρω στις αρχές της 5ης χιλιετίας π.Χ., μια ομάδα ναυτικών παρέπλεε στις ακτές του Μεσσηνιακού κόλπου κατά το ταξίδι της στη Μήλο για να προμηθευτεί οψιδιανό -το πολύτιμο αυτό ηφαιστειογενές και σκληρό υλικό με το οποίο κατασκεύαζαν εργαλεία και όπλα. Η ομάδα βρήκε καταφύγιο από τις θύελλες στον όρμο του Διρού και εγκαταστάθηκε στο σπήλαιο όπου υπήρχε νερό. Με το πέρασμα του χρόνου το σημείο εξελίχθηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο. 

Η αρχαιολογική έρευνα αναγνώρισε τα ίχνη μιας ιεραρχικά οργανωμένης κοινωνίας, η οικονομία της οποίας στηρίχτηκε στη γεωργία, την κτηνοτροφία και το ναυτικό εμπόριο. Τη ζωή της νεολιθικής κοινότητας διέκοψε ο ισχυρός σεισμός του 3200 π.Χ., φράζοντας ερμητικά την είσοδο και αφήνοντας ανέπαφη την Αλεπότρυπα για 5.000 χρόνια. Έως το 1958 που εντοπίστηκε από τους σπηλαιολόγους Γιάννη και Άννα Πετροχείλου. Έκτοτε αποτέλεσε και για τους αρχαιολόγους ένα σπουδαίο πεδίο έρευνας. 

Σύμφωνα με τον κ. Παπαθανασόπουλο και τις δύο ακόμη συγγραφείς του τόμου, αρχαιολόγους Βαρβάρα Κατσιπάνου-Μαργέλη και Γεωργία Κουρτέση-Φιλιππάκη, η Αλεπότρυπα ήταν για τη νεολιθική κοινότητα, όχι μόνο κατοικία, αλλά και αποθηκευτικός χώρος, εργαστήριο οικιακών δραστηριοτήτων, χώρος ταφής και λατρευτικών εκδηλώσεων. Περίπου 250 αντιπροσωπευτικά αντικείμενα -χρηστικά αγγεία, αποθηκευτικά πιθάρια, λίθινα και οστέινα εργαλεία, σύνεργα υφαντικής, όπλα, κοσμήματα, φυλακτά- έδωσαν στους ειδικούς πληροφορίες για τη ζωή του νεολιθικού ανθρώπου. Στην Αλεπότρυπα βρέθηκε το μοναδικό, ανάμεσα σε εκατοντάδες, πήλινο αγγείο με τη γραπτή παράσταση τριών ανθρώπινων μορφών.  

Ήξερες ότι

Επισκέψεις στο σπήλαιο του Διρού γίνονται όλο τον χρόνο. Λόγω μεγάλης προσέλευσης, ωστόσο, πριν πάτε συνιστούμε να κλείσετε εισιτήρια ηλεκτρονικά (https://ediros.etadwebtickets.gr).

Τηλ. 27330 52222-3, www.diros-caves.gr.

Τοποθεσία

Βρείτε τον προορισμό στον παρακάτω διαδραστικό χάρτη.